|
|
خانواده پژوهی، جلد ۱۰، شماره ۳، صفحات ۳۴۵-۳۵۶
|
|
|
| عنوان فارسی |
بررسی اثربخشی امیددرمانی گروهی بر کیفیت زندگی اعضای خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا |
|
| چکیده فارسی مقاله |
ادبیات پژوهش بیانگر این است که اعضای خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا کیفیت زندگی پایینی را گزارش می‌دهند. کمبود دانش در مورد نحوه مواجهه با شرایط بیمار و مهارت‌های حل مسئله ناکافی برای حل مشکلات ناشی از شرایط بیمار با سطح پایین‌تر کیفیت زندگی مراقبان در ارتباط است. پژوهش حاضر سعی داشت با استفاده از امیددرمانی مهارت‌های مقابله‌ای و مهارت‌های حل مسئله مراقبان و انگیزه آنان برای حل مشکلات‌شان را افزایش دهد. سی عضو خانواده بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا در پژوهش حاضر شرکت کردند. امیددرمانی شامل 8 جلسه (4 هفته) بود. هر جلسه حدود 2 ساعت طول می‌کشید. از شرکت‌کنندگان در گروه امیددرمانی خواسته شد که به پرسش‌نامه‌هایی در زمینه کیفیت زندگی و امید پیش از شروع نخستین جلسه و پس از آخرین جلسه پاسخ دهند. علاوه بر این، شرکت‌کنندگان گروه کنترل به همان ابزارها در دو نوبت و با فاصله زمانی 4 هفته پاسخ دادند. نتایج نشان داد که دو گروه شرکت‌کنندگان تفاوت معناداری با یکدیگر در نمرات پایه کیفیت زندگی و امید نداشتند. تحلیل کواریانس نشان داد که شرکت‌کنندگان گروه امیددرمانی پس از پایان جلسات در مقایسه با گروه کنترل نمرات بالاتری در خرده‌مقیاس‌های سرزندگی (001/0=p)، سلامت روانی (024/0=p)، عملکرد اجتماعی (006/0=p) و سلامت عمومی (001/0=p) داشتند. سایر یافته‌ها معنادار نبود. نتایج نشان داد که امیددرمانی گروهی درمانی مؤثر برای افزایش کیفیت زندگی مراقبان است، به خصوص در بعد‌های روان‌شناختی. |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
|
|
| عنوان انگلیسی |
Evaluating the Effectiveness of Group Hope Therapy on Quality of Life of Family Members of Patients with Schizophrenia |
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
The literature suggests that family caregivers of schizophrenic patients report poor quality of life. Lack of knowledge about how to face patients’ condition and insufficient problem solving skills for solving problems that are caused by patients’ condition are related to lower quality of life among family caregivers. The current study aimed to increase family caregivers’ coping and problem solving skills and motivate caregivers to solve their problems by means of hope therapy. Thirty family caregivers of schizophrenic patients participated in the study. Fifteen caregivers were assigned to hope therapy group and 15 caregivers were assigned to control group. The hope therapy consisted of 8 sessions (4 weeks). Each session took two hours. Participants in hope therapy group were asked to complete measures of quality of life and hope beforefirst session and again after completion of the program. In addition, control participants completed the same measures twice with the same interval time sequence. It was found that participants in both groups did not significantly differin quality of life and hope at baseline. Analyses of covariance showed that participants in hope therapy group reported higher score compared to control participants in vitality (p=.001), general health perception (p=.001), social role functioning (p=.006) and mental health (p=.001) at post intervention measurement. Other findings were not significant. The findings indicated that hope therapy is an effective treatment for increasing caregivers’ quality of life mainly in psychological aspects. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
|
|
| نویسندگان مقاله |
مهدی دهستانی |
|
|
| نشانی اینترنتی |
http://jfr.sbu.ac.ir/article/view/8407 |
| فایل مقاله |
اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/789/article-789-443418.pdf |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
علمی - پژوهشی |
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|