|
|
شناخت، جلد ۱۱، شماره ۲، صفحات ۸۳-۱۱۶
|
|
|
| عنوان فارسی |
چهره‌های جنون؛ از فوکو به ابنحبیبنیشابوری |
|
| چکیده فارسی مقاله |
ابنحبیبنیشابوری در کتاب خویش – که ذیل ادبیات صوفیانه دستهبندی میشود- اقسام معانی جنون را برمیشمرد؛ در این طبقهبندی، هرگز جنون، بیماری پنداشته نمیشود و نقطۀ مقابل خردمندی نیست. دیوانه کسی است که سبکی متفاوت از زندگی همگانی را برمیگزیند و هنجارهای رسمی را زیرِ پا مینهد. بدینترتیب، دیوانه همچون نقاد اجتماعی-سیاسی بازنمایی میشود. دیوانگی، زبان حاشیهنشینان و مطرودان است. از اینروست که همواره شکل طنز و هجو به خود میگیرد و سلسله مراتب معرفتی-اخلاقی را باژگونه میسازد. فوکو نیز گفتمان روانپزشکی که تحت کردارهای شکافانداز، دوقطبیِ «عقل-جنون» را برمیسازد و کردار اندیشیدن به شیوۀ متفاوت را منتفی میسازد، به نقد میکشد. از دید فوکو، روانپزشکی ابزار کنترل اجتماعی و حذف سوژههای تکین است. این رهیافت، نگاه فوکو را به فهم ابنحبیب نیشابوری از جنون نزدیک میکند. البته برخلاف ابنحبیب نیشابوری، فوکو از هرگونه تفسیر رمانتیک یا ذاتگرایانه از یک باطن معصومانه امتناع میورزد. فوکو، هرگونه بازگشت به گفتمانهای پیشامدرن را همچون رهیافتی ارتجاعی نفی میکند. او به مفهوم جنون توجه مینماید از این حیث که شکلی از سیاستورزیِ غیررسمی را ممکن میکند: نوعی اِعمال قدرت از پایین به بالا، فراروی از کردارهای تقسیمکننده. به عبارتی دیگر: فراسوی نیک-بد یا صدق-کذب. اما ابن حبیب نیشابوری، در چارچوب گفتمان صوفیانه، از زبان شیدایان یک گفتمان هژمونیک علیه گفتمان فلسفی میسازد. مقالۀ حاضر با مقایسۀ دیدگاه ابن حبیبنیشابوری با فوکو میکوشد از شباهتهای ظاهری به تفاوتهای گفتمانی برسد. |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
ابنحبیب نیشابوری، فوکو، جنون، کردارهای تقسیمکننده، تفاوت، قدرت، ذات‌گرایی، |
|
| عنوان انگلیسی |
Faces of madness: Foucault to Ibn Habib Neyshaboory |
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
Ibn Habib Neyshaboory in self' book –that it is classified as sufiliterature- considers the kinds of madness. In this classification, nevermadness isn't conceived as illness and it isn't the contrast withrationality. A madman is a man who he chooses different style withpublic life and refuses formal normal. At a conclusion, a madman isrepresentated as critic of society and politics. Madness is language ofoutcasts and isolated persons. Therefore, it is irony and overturneethics-knowledge regime.Foucault, also, criticizes psychiatry' dividingpractices that constitutes reason-madness polarity and denies adifferent ways of thinking. In view of Foucault, psychiatry is aapparatus for social control and rejaction of singular subjects. In thisapproach, Foucault's perpective becomes similar to Ibn Habib's.But,Foucault, against Ibn Habib, avoids romantic or essentialistinterpretation about a innocent essence. Foucault considers refrence topre-modern discourses as a regressive approach. He pays attention tomadness concept because it make possible forms of informal politics:ways of practicing power down to up and pass out of dividingpractices. It is beyond of good-bad or truth-false. But Ibn Habib, insufi discourse, constitutes madness language as hegemonic discourseagainst philosophical discourse. This article make a comparisonbetween Foucault and Ibn Habib and it transfers superficial similarityto discoursive difference. |
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
ابنحبیب نیشابوری, فوکو, جنون, کردارهای تقسیمکننده, تفاوت, قدرت, ذات‌گرایی |
|
| نویسندگان مقاله |
عارف دانیالی |
گنبدکاووس
|
|
| نشانی اینترنتی |
https://kj.sbu.ac.ir/article_98021_b4014d2539f4158b869b4c4992101801.pdf |
| فایل مقاله |
فایلی برای مقاله ذخیره نشده است |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
|
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|