|
|
تاریخ ادبیات، جلد ۵، شماره ۲، صفحات ۰-۰
|
|
|
| عنوان فارسی |
کنایه در شعر نیما یوشیج |
|
| چکیده فارسی مقاله |
کنایه، یکی از شگردهای بیان غیر مستقیم و تصویرساز هنری و از عناصر چهارگانۀ فنّ بیان است که از نظر لفظ و معنای ظاهری، در محور همنشینی و از نظر معنای پوشیده و دور، در محور جانشینی کلام قرار دارد. در حقیقت اوج غرابت و زیبایی واقعی هر کنایه، همانند هر تصویر خیالی دیگر در تازگی آن است. برخی از کنایه ها به دلیل استعمال بیش از حد، در شمار کنایه های قاموسی درآمده اند و معنایی تثبیت شده و مشخّص دارند. در شعر نیما هم کنایه های قاموسی و سنّتی وجود دارد و هم کنایه های ابداعی و تازه. کنایه-های قاموسی، بیشتر در شعرهای سنّتی و نیمه سنّتی او به چشم می خورد و کنایه های ابداعی، در اشعار نو و نیمایی وی. البتّه نیما یوشیج، گاه در معنی و مفهوم برخی از کنایه های قاموسی و سنّتی تصرّف کرده و متناسب با بافت و زمینۀ شعر، معنایی غیر از معنای قاموسی و تثبیت شدۀ آن را اراده نموده است. در این مقاله که بر روی تمام اشعار نیما، چه سنّتی و نیمه سنّتی و چه نیمایی صورت گرفته، کنایات شعر وی استخراج و دسته بندی شده و به نوآوری ها و ابداعات او در این خصوص اشاره گردیده است. |
|
| کلیدواژه‌های فارسی مقاله |
نیما یوشیج، بلاغت، کنایه، ابداع و نوآوری، |
|
| عنوان انگلیسی |
|
|
| چکیده انگلیسی مقاله |
|
|
| کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله |
نیما یوشیج, بلاغت, کنایه, ابداع و نوآوری |
|
| نویسندگان مقاله |
احمد سنچولی |
استادیار دانشگاه زابل
|
|
| نشانی اینترنتی |
https://hlit.sbu.ac.ir/article_98732_1e4f6cb41aeac1018fcfee9a443e2b04.pdf |
| فایل مقاله |
فایلی برای مقاله ذخیره نشده است |
| کد مقاله (doi) |
|
| زبان مقاله منتشر شده |
fa |
| موضوعات مقاله منتشر شده |
|
| نوع مقاله منتشر شده |
|
|
|
|
برگشت به:
صفحه اول پایگاه |
نسخه مرتبط |
نشریه مرتبط |
فهرست نشریات
|